Z nieba do piekła

      Nie opadł jeszcze kurz po sobotnim Ekidenie, a przyszło mi stanąć przed kolejnym dużym wyzwaniem, jakim niewątpliwie był III Siedlecki Maraton na raty. Zawody te to bieg, w którym podczas pięciu dwugodzinnych etapów biegacze zaliczają okrążenia dookoła miejskiego zalewu. Każda pętla liczy trzy kilometry. W czasie jednego etapu przewidzianych jest osiem momentów startowych co piętnaście minut, jednak każdy z nich musi być tak wyliczony przez zawodnika, aby zdążył on przebiec całą pętlę przed końcem etapu. W przeciwnym razie nie zostanie mu ona zaliczona. Zawodnik sam decyduje, kiedy rozpoczyna kolejne okrążenie oraz kiedy i ile przerwy robi między nimi. Wynikiem końcowym jest suma czasu wszystkich czternastu pętli, czyli dystansu maratonu. Formuła tych zawodów powoduje, że nie wystarczy być szybkim, czy też wytrzymałym, ale żeby osiągnąć sukces należy dysponować obydwoma walorami równocześnie. Trzeba też być dobrym taktykiem, który będzie w stanie przygotować dla siebie odpowiednią strategię i dobrze rozplanuje i rozłoży siły. Miałem już okazję pobiec w tym biegu dwa lata temu i było to naprawdę fajne doświadczenie. Bardzo spodobała mi się ta forma biegania i żałowałem, że nie mogłem uczestniczyć w zeszłym roku. Z ogromną przyjemnością wróciłem jednak tym razem. W tegorocznej edycji miejsce startu zostało zlokalizowane w Cichej Stanicy i trzeba przyznać, że był to strzał w dziesiątkę. To piękne, odnowione malownicze miejsce nad siedleckim zalewem dodało nie tylko walorów estetycznych imprezie, ale przede wszystkim podniosło poziom organizacyjny i komfort biegaczy, co przy trzydniowej rywalizacji miało bardzo duże znaczenie zwłaszcza w kontekście zmieniającej się ciągle pogody.

      Swój bieg rozpoczynam bez większych oczekiwań co do wyniku. Chcę po prostu poprawić swój czas i miejsce z debiutu w 2014 roku, kiedy to będąc trochę gorszym biegaczem wybiegałem wynik 3:54:45. Dało mi to 54 miejsce w klasyfikacji generalnej i 32 w swojej kategorii wiekowej. Oczekiwania początkowo nie są więc wygórowane. Na pierwszą piątkową turę docieram dość późno, po pracy, nie zostało już zbyt wiele czasu. Założyłem więc, że zakończę ją na dwóch spokojnych pętlach i na pierwszy dzień będzie to już wszystko. Otwierające kółko pokonuję bardzo asekuracyjne, jednak w trakcie drugiego, które biegnę bezpośrednio po pierwszym bez odpoczynku poczułem smak zawodów, zmieniam zdanie i zamiast rekreacyjnego biegania w ten weekend postanawiam jednak postawić sobie poprzeczkę dużo wyżej. Od tego momentu celem jest już jak najlepsze miejsce i czas. Od razu przekłada się to na tempo. Ponieważ do końca tury został jeszcze jeden moment startowy, a mi biegnie się mimo uczucia zmęczenia dość dobrze postanawiam pokonać dodatkowo trzecią pętlę. Początkowo wydawało mi się to trochę ryzykowane, gdyż w nogach czuję ciężkie treningi, a na pokonanie tej pętli zostało mi ostatnie piętnaście minut tury. Musiałem się więc zmieścić w tym czasie, by została mi ona w ogóle zaliczona. Piętnaście minut to sporo czasu, ale przecież różne rzeczy mogą się wydarzyć po drodze. Moje obawy okazują się niepotrzebne, gdyż udaje mi się nie tylko zmieścić w określonym limicie, ale jest to mój najlepszy piątkowy czas. Patrząc na klasyfikację po pierwszym dniu nie wygląda to najgorzej. Oczywiście startujący zawodnicy pokonali różną ilość kółek, trudno jest więc porównywać wyniki bezpośrednio, jednak gdy się weźmie pod uwagę średnie tempo na pokonany kilometr daje to pewien obraz sytuacji. W moim przypadku to dokładnie cztery i pół minuty na kilometr, co po pierwszej turze daje 7 miejsce w kategorii wiekowej i 19 w generalnej. Oczekiwania w tym momencie rosną i cel jaki sobie stawiam przed sobą to utrzymanie tych lokat.

      Drugą turę rozpoczynamy już w sobotę z samego rana. Mam sporo obaw, bo w nogach czuję ciągle zeszłodniowe bieganie. Początkowy plan zakładał trzy pętle w tej turze. Spodziewając się jednak popołudniu dużego deszczu, który na miejscami grząskiej trasie mógłby sprawić biegaczom sporo kłopotów zmieniam plany i postanawiam pobiec jedną pętlę więcej. Mimo narastającego uczucia zmęczenia, podobnie jak w piątek każda kolejne okrążenie okazuje się być coraz szybsze. Biegałem więc chyba zbyt ostrożnie. Po drugiej rundzie swoje średnie tempo z całych zawodów poprawiłem o sześć sekund, co na daną chwilę daje 5 miejsce w klasyfikacji wiekowej i 16 w generalnej. Jest to wynik, którego niewątpliwie w ogóle się nie spodziewałem. Z niecierpliwością czekam na trzecią turę, która miała zacząć się o godzinie osiemnastej.

      Czasu na odpoczynek było niewiele. Po porannym bieganiu nie czuję się najlepiej i liczę się z tym, że w wieczornej rundzie może być mi ciężko. To chyba najtrudniejszy fizycznie dla mnie moment całych zawodów. Gdy jednak przyszło co do czego okazuje się, że nie jest tak źle. Tak, jak się spodziewałem pada deszcz, paradoksalnie jednak warunki do biegania są lepsze i biegnie się naprawdę dobrze i szybko. Ósma, a pierwsza tego wieczoru pętla okazuje się być najszybsza ze wszystkich moich dotychczasowych. Dziewiąta już jednak tak szybka nie jest (choć również bardzo dobra) i mimo dość sprzyjających warunków postanawiam tego dnia na tym poprzestać. Czuję, że jeszcze jedno kolejne okrążenie to mogłoby być już dla mnie za dużo i więcej mógłbym stracić niż zyskać. Po trzeciej turze w nieoficjalnej klasyfikacji biorącej pod uwagę średnie tempo jestem na 4 miejscu w kategorii wiekowej i 15 w Open. Sam w to nie mogę uwierzyć. Strata do trzeciego miejsca to 2 min i 8 sekund przy takiej samej ilości dziewięciu pokonanych pętli. Do końca zostało pięć, czyli piętnaście kilometrów. Można więc to spokojnie odrobić. Będę walczył.

      Następnego dnia startuję od razu z samego rana razem z Panem Bogdanem. Już poprzedniego dnia biegliśmy jedno kółko wspólnie i świetnie nam się tą współpraca układała. Tak jest i tym razem. Dodatkowo mogę liczyć na wiele cennych rad od doświadczonego Pana Trenera, organizatora naszych siedleckich zimowych biegów górskich. Pogoda w niedzielny poranek generalnie sprzyja biegaczom, choć wiatr momentami mocno przeszkadza. Dziesiąta pętla to wyrównany czas mojego najszybszego okrążenia. Na tym jednym kółku odrabiam już połowę straty. Myślenie o podium stało się coraz bardziej realne, po cichu zaczynam brać pod uwagę próbę złamania trzech godzin w całych zawodach. W końcu biegnę na granicy i jestem bardzo blisko, a regulamin przewiduje też możliwość poprawy jednego okrążenia. W razie potrzeby jestem w stanie powtórzyć swoje pierwsze kółko i urwać z niego co najmniej minutę.

      W oczekiwaniu na kolejne starty czas mija bardzo miło. Przesympatyczne towarzystwo i bardzo fajna atmosfera jest to niewątpliwie zaleta i naprawdę mocna strona tej imprezy. Podczas odpoczynku i w oczekiwaniu na swoje kolejne pętle zawodnicy rozmawiają ze sobą, wymieniają uwagi, doświadczenia, żartują, motywują się nawzajem. Pora jednak wrócić do biegania. Kolejne okrążenie razem z Panem Bogdanem i znowu dobry rezultat, tym razem jednak zostaję kilka kroków z tyłu. Choć jestem dużo młodszy nie jestem w stanie wytrzymać tego bardzo mocnego jak dla mnie tempa do samego końca. Teraz dłuższy odpoczynek i jeszcze tylko jedna pętla w tej turze. Tym razem już sam, ale bardzo podobnie czasowo. Moje średnie całkowite tempo biegu po tej rundzie spada o kolejne parę sekund. Zaczynam się już powoli oswajać, że podium będzie moje. Po kolejnych dwóch godzinach zmagań w końcu jestem 3 w klasyfikacji wiekowej i 14 w Open. Za moimi plecami następny zawodnik ma ponad 4 minuty straty. Jeśli więc nie wydarzy się nic nieprzewidzianego (na przykład kontuzja) podium, w które samemu trudno było mi wcześniej uwierzyć stanie się faktem. O złamaniu trzech godzin chyba już mogę zapomnieć. Musiałbym pobiec oba ostatnie okrążenia po dwanaście minut, co w tym momencie wydaje się być rzeczą niemożliwą.

      Popołudniową ostatnią turę rozpoczynam trzynastą pętlą, która nie okazuje się być wcale pechowa. Udaje mi się uzyskać jeden z najlepszych swoich czasów. Wiatr, który od czasu do czasu się zmaga zaczyna przeszkadzać coraz mocniej.  Czuję, że powoli zaczyna też schodzić ze mnie ciśnienie i motywacja. Trzech godzin nie złamię, ale przecież mam podium, a i czas sprzed dwóch lat udaje mi się poprawić o przeszło pięćdziesiąt minut. To i tak dla mnie ogromny zupełnie niespodziewany sukces. Ostatnią czternastą pętlę kończę już na spokojnie, trochę na luzie. Tak wolno biegałem tylko w piątek i sobotę rano. Dodatkowej piętnastej pętli poprawkowej nie będzie – przecież nie ma sensu. Pojawiają się pierwsze wyniki, dumnie patrzę na numerek 3 przy swoim nazwisku w kategorii M30. Jeszcze trochę gdzieś w głębi serca żałuję, że nie udało się zejść poniżej 3 godzin, ale i tak jestem z siebie i swojej postawy dumny: że wytrzymałem, że dałem radę, że mimo, że w sobotę nie czułem się najlepiej to jednak pokonałem kryzys, zrobiłem to i w końcu stanę na podium i to na tak wymagającej fizycznie imprezie. Niektórzy jeszcze biegną swoje ostatnie kółka, ja mam tą chwilę już tylko dla siebie. Pojawiają się pierwsze gratulacje, wymiana wrażeń, uśmiechów, w końcu mam okazję poznać ten smak triumfu, bo dla mnie to trzecie miejsce jest jak zwycięstwo. Można by w tym momencie postawić kropkę i powiedzieć: „piękna sportowa historia pełna walki, emocji z happy endem” i zakończyć całą relację. Życie jednak pisze czasem różne zupełnie niespodziewane i nieprzewidywalne scenariusze.

      Gdy przyszedł czas na dekorację mojego nazwiska, jak i miejsca na podium zabrakło. Już po dekoracji próbując dowiedzieć się jak to się stało dowiaduję się, że nastąpiła pomyłka w czasach zawodnika, który pierwotnie już po zakończeniu rywalizacji w wynikach zawodów klasyfikowany był na miejscu szóstym, a od drugiej tury jego średnie tempo na kilometr było około dwudziestu sekund poniżej mojego. Dzięki korekcie zyskał około trzynaście minut. Dodatkowo w ostatniej turze, gdy ja już powoli w głębi serca zaczynałem cieszyć się swoim sukcesem poprawił swoje najsłabsze okrążenie o dwie minuty czym zepchnął mnie na miejsce czwarte. Błąd został wykryty już po zawodach, tuż przed dekoracją. Nie mogłem w to uwierzyć. To nie powinno się wydarzyć, a już na pewno pomyłka powinna zostać wyłapana dużo wcześniej. Kto wie jak potoczyłaby się rywalizacja gdybym miał świadomość rzeczywistej sytuacji. Trzecie miejsce przegrałem o półtorej minuty. Co by było gdybym poprawił swoje pierwsze kółko gdzie byłem w stanie urwać minimum minutę? Co by było, gdybym ostatnie okrążenie pobiegł od samego początku do końca z pełną mobilizacją na swoim normalnym poziomie z drugiego i trzeciego dnia zawodów? Trudno dziś szukać odpowiedzi na te pytania. Sport miewa wiele odcieni. Często bywa piękny, daje szczęście i radość, czasami niesie rozczarowanie. W ten weekend miałem okazję poznać tą drugą mniej przyjemną stronę. Na takie momenty jednak też trzeba być przygotowanym.

2016.05.13-15  Siedlce (POL) 42,195km III SIEDLECKI MARATON NA RATY: 3:01:48

Tura 1: Pętla 1: 14:13 – Pętla 2: 13:27 – Pętla 3: 12:50
Tura 2: Pętla 4: 13:07 – Pętla 5: 13:01 – Pętla 6: 12:55 – Pętla 7: 12:52
Tura 3: Pętla 8: 12:39   – Pętla 9: 12:50
Tura 4: Pętla 10: 12:39 – Pętla 11: 12:47 – Pętla 12: 12:44
Tura 5: Pętla 13: 12:41 – Pętla 14: 13:03

Więcej zdjęć:

Podziękowania dla Mariusza Drabio i Darka Sikorskiego za piękne zdjęcia i zgodę na ich wykorzystanie.

Reklama

Miękkie lądowanie

      Po paru miesiącach intensywnych treningów i wyczekiwania w końcu nadszedł dzień najważniejszego startu tej wiosny, czyli Maratońskiej Sztafety Ekiden 2016. W zawodach tych każda z sześcioosobowych drużyn ma za zadanie przebiec dystans pełnego maratonu to jest 42 195 m. Pierwsza osoba biegnie 7 195 metrów, dwie kolejne 10 000, a ostatnie trzy zmiany to dystans 5 000 metrów. W prowadzonej dodatkowo klasyfikacji będącej nieoficjalnymi Mistrzostwami Polski Sztafet Firmowych jest dodatkowy wymóg posiadania co najmniej dwóch kobiet w składzie. W Ekidenie jako firma Nielsen startujemy już po raz trzeci. Doskonale pamiętam jak wiosną 2014 roku, któregoś pięknego poranka popijając herbatę z Piotrkiem i Asią zaproponowałem, abyśmy może zbudowali drużynę i spróbowali sił w tym biegu. Moja propozycja spotkała się z zainteresowaniem i szybko udało nam się nie tylko skompletować zespół, ale okazało się, że w naszej firmie jest wystarczająco dużo chętnych, by wystawić aż 3 ekipy. Mimo, że podstawowym założeniem było po prostu dobrze się bawić najlepsza nasza drużyna wybiegała zupełnie zaskakujące i niespodziewane dla nas 7 miejsce w Klasyfikacji Sztafet Firmowych (czas 3:10:38). Rok później, gdy wiedzieliśmy już na co nas stać i czego się spodziewać apetyty mocno wzrosły. Wystawiliśmy aż 5 drużyn, najlepszej z nich udało się uzyskać 5 miejsce wśród firm (czas 2:57:28), a od czwartego dzieliły nas naprawdę sekundy. Choć ambicje sięgały już wówczas podium rozczarowania nie było, bo wszyscy wiedzieliśmy, że daliśmy z siebie tyle, ile mogliśmy i na ile było nas wtedy stać. Pierwsze trzy pozycje biorąc pod uwagę osiągnięte wyniki były zdecydowanie poza naszym zasięgiem.  W tym roku zainteresowanie Ekidenem w naszej firmie było jeszcze większe. Ostatecznie udało się skompletować aż 6 drużyn. Nigdy nie byliśmy też tak silni, jak tym razem. W firmie pojawiło się kilku nowych dobrych biegaczy, a i poziom naszego firmowego biegania generalnie znacznie się podniósł.  Po cichu liczyliśmy więc na dalszy marsz w górę w klasyfikacji, a nawet, że może uda się w końcu stanąć na upragnionym, wymarzonym podium.

      W tym roku zaszczyt biegania w naszej najlepszej drużynie, która zawsze ma za zadanie walczyć o najwyższe cele przypadł Asi, Oli, Andrzejowi, Łukaszowi i mi, chociaż ja o swoje miejsce ponownie musiałem mocno się postarać. Rywalizacja była wyjątkowa zacięta i stojąca na naprawdę wysokim poziomie.  O ile dłuższe dystanse były raczej z góry obsadzone, o tyle na dwie pięciokilometrowe męskie zmiany szanse miało wielu kolegów, a walka prowadzona była do ostatniej chwili. Michał na przykład zapewnił sobie miejsce dosłownie cztery godziny przed ustalonym kilka miesięcy wcześniej terminem kwalifikacji przebiegając na treningu dystans 5000 m w czasie 21:06.  Mi udało się wywalczyć swoje miejsce dwukrotnie poprawiając w marcu i kwietniu życiówkę na tym dystansie (21:18 i 21:17), ale Dawid (21:20) i Krzysiek (21:27) byli naprawdę blisko. Po zakończeniu kwalifikacji wydawało się, że mogę już spokojnie wyczekiwać zawodów. Jednak ostatni start tuż przed Ekidenem w warszawskim Biegu Konstytucji zasiał w mojej głowie wiele niepewności. Zupełnie nieudany bieg i wynik zdecydowanie poniżej oczekiwań, którego nie można tłumaczyć jedynie niesprzyjającą upalną pogodą. Start, który miał być potwierdzeniem formy i być może próbą pobicia kolejnej życiówki okazał się wielkim rozczarowaniem. Wróciłem do domu z głową pełną dylematów i znaków zapytania trochę podłamany. Czułem, że być może tegoroczny Ekiden skończył się dla mnie zanim tak naprawdę się zaczął. Kilka miesięcy przygotowań i forma, która wydawało się nagle gdzieś uciekła – nie wiadomo kiedy i gdzie. Zacząłem zastanawiać się czy nie odstąpić swojego miejsca, któremuś z kolegów, z którymi to o to miejsce walczyłem i  choć nie byłaby to łatwa decyzja realnie o tym myślałem.  Wiele jednak dała mi rozmowa z Andrzejem, która uświadomiła mi, że prawdopodobnie przyczyna tej niedyspozycji tkwi w ostatnich weekendowych ciężkich treningach, po których zabrakło już czasu na pełną regenerację przed wtorkowym biegiem. Ostatecznie postanowiłem więc trzymać się ustalonego planu, choć przyznam szczerze miałem wiele obaw i dylematów.  Choć z jednej strony bardzo pragnąłem być częścią tej drużyny i pobiec w tym składzie to jednak z drugiej nie chciałem okazać się zdecydowanie odstającym od reszty najsłabszym ogniwem, które może pogrzebać nasze szanse na dobry wynik.  Zwłaszcza, że na moje miejsce czeka kilku kolegów, z których każdy jest w stanie pobiec naprawdę dobrze na miarę najlepszej drużyny.

      Tym razem startujemy w sobotę w pierwszej porannej turze z około 250 innymi zespołami. Przez cały weekend pobiegnie w sumie prawie 1000 ekip. Nauczony ostatnim wydarzeniami ostatnie dni przed startem postanowiłem już tylko regenerować się i odpuścić bieganie. W dniu startu czułem się naprawdę wypoczęty, choć poczucie siły i mobilizacji mieszało się z pewną tremą, nie tylko pod względem sportowym, ale i organizacyjnym. To zawsze jest wielka niewiadoma, czy w tak dużej trzydziestosześcioosobowej grupie wszyscy się pojawią, ktoś nie zawiedzie, każdy sobie poradzi z dystansem i nikomu nie stanie się nic złego. W końcu długo wyczekiwany start. Na pierwszej zmianie w tym roku Asia. To nasza najszybciej biegająca w firmie dziewczyna. Swoją ponad siedmiokilometrową zmianę kończy w okolicach 6-7 miejsca, jako najlepsza kobieta w całej stawce. Brawo. Robi wrażenie. Druga zmiana to nasz zdecydowanie najmocniejszy punkt Andrzej. Od niego zależy najwięcej, ale też co do jego startu jest  jak najmniej obaw. Andrzej jest w świetnej formie, co szybko potwierdza wyprowadzając nas po swoich 10 km w znakomitym tempie w okolice 4 miejsca. Jest naprawdę dobrze. Czas na Łukasza. To nowa twarz w firmie i naszej drużynie. Nie ma łatwo, gdyż słońce zaczyna świecić coraz mocniej, mimo wszystko kończy swoje 10km w bardzo przyzwoitym czasie co przedłuża nasze nadzieje na znakomity rezultat. Od Łukasza pałeczkę przejmuję ja, a przede mną tylko i aż 5 kilometrów. Staram się nie zacząć zbyt szybko by nie odpokutować tego w drugiej połowie dystansu. Mimo to czas pierwszego kilometra 4:00 – mocno. Drugi kilometr trochę wolniejszy, ale ciągle szybko – 4:15. Mniej więcej w połowie dystansu zaczynam odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia. Momentalnie odbija się to na czasach 3 i 4 kilometra, nie jest jednak źle. Może się uda złamać 21:30, co było minimalnym celem jaki sobie założyłem w  tym biegu. Piąty kilometr to już gnanie na metę bez oglądania się na czas. Finisz zaczęty mimo wszystko zbyt późno. Chyba zabrakło trochę odwagi. Ostatecznie wpadam na metę z czasem 21:29 i przekazuję pałeczkę Oli. Ola także debiutuje w naszej drużynie. Gdy biegnie słońce jest już bardzo wysoko. Dodatkowo przychodzi Jej się zmierzyć z kolką. Mimo wszystko kończy swoją zmianę z dobrym wynikiem. Został już tylko Michał. Choć zakwalifikował się do drużyny jako ostatni jego możliwości są naprawdę bardzo duże. Swoją 5-kilometrową zmianę przebiega fantastycznie poprawiając swój rekord życiowy. Przyprowadza nas na metę z 8 czasem open i jako najlepszą sztafetę firmową. Teraz pozostaje już tylko czekać na kolejne tury z nadzieją, że uda się nam utrzymać podium. Druga popołudniowa sobotnia runda nie przynosi większych zmian. Możemy poczuć się jak prawdziwi mistrzowie. Po starcie 446  zespołów, w tym 169 firmowych zamykamy dzień na 1 miejscu wśród firm i 11 open.  Najwięksi rywale pobiegną jednak dopiero w niedzielę.

      A w niedzielę od rana uczucie wielkiego wyczekiwania mieszające się z poczuciem ekscytacji. Z każda minutą napięcie staje się jeszcze coraz silniejsze. Niestety już pierwsze pętle trzeciej tury pokazały że trudno będzie obronić pozycję lidera, a nawet podium.  Poza jednym z faworytów – Accenture – świetnie radziły sobie także inne drużyny. Najlepsza w tej stawce zupełnie niespodziewanie Agencja Mienia Wojskowego. Gdy trzecia tura dobiegła końca stało się jasne, że spadamy na miejsce trzecie. Zwycięstwa nie będzie, marzenia o podium także znacznie się oddaliły. Pozostało czekać na popołudniową serię, choć wiedzieliśmy, że jest tam przynajmniej jedna silniejsza i bardziej utytułowana od nas ekipa – EY Team. Niespodzianki nie było i tak jak się spodziewaliśmy EY pobiegł od nas szybciej. Dodatkowo zupełną sensacją okazała się drużyna Sądu Okręgowego w Olsztynie. Ostatecznie zwycięstwo przypada AMW, drugie miejsce Sąd Okręgowy z Olsztyna, potem faworyci i nasi odwieczni rywale,  do których powoli się zbliżamy, ale do których nam troszkę ciągle brakuje to jest Accenture i EY. Nam przypada znakomite miejsce piąte wśród 307 drużyn firmowych oraz 25 w klasyfikacji generalnej wszystkich 889 ekip. Niestety mimo tego, że każdy z nas dał z siebie wszystko, a ubiegłoroczny czas poprawiliśmy o następne 6 minut (2:51:07) i tak na podium po raz kolejny okazało się to być za mało. Poziom w tym roku znacznie się podniósł, co było bardzo widoczne nie tylko w naszej drużynie. Za naszymi plecami czaiły się dwie kolejne drużyny, które na dystansie całego maratonu straciły do nas tylko odpowiednio 5 i 17 sekund. Jednak start Nielsena na Ekidenie to nie tylko najlepsza ekipa, która walczy o najwyższe cele. W tym roku wystawiliśmy rekordową liczbę 6 naszych firmowych drużyn, w których ostatecznie pobiegło aż 35 osób. To sprawiło, że byliśmy jedną z najliczniej reprezentowanych firm i dało nam to 4 miejsce w klasyfikacji dodatkowej Najbardziej Rozbiegana Firma zaraz za Zakładami Tłuszczowymi Kruszwica, Instytutem Lotnictwa i Novartisem. Na ten sukces pracował już nie tylko Team A, ale każdy z naszych kolegów, który ukończył bieg. Gdybym miał podsumować swój indywidualny start to generalnie powinienem być zadowolony. Po zupełnej klapie na Biegu Konstytucji, gdy niewiele brakowało abym w ogóle zrezygnował z biegu w najlepszej drużynie moja wewnętrzna presja była bardzo duża. Z jednej strony zakwalifikowałem się do tej drużyny zgodnie z ustalonymi wcześniej zasadami i to miejsce mi się należało, z drugiej strony w drużynie tej powinni pobiec najlepsi na daną chwilę. Chciałem udowodnić przede wszystkim sobie, ale pewnie trochę i innym, że zasłużyłem na to miejsce mimo słabszego dnia podczas Biegu Konstytucji. Moje oczekiwania względem siebie były bardzo wysokie, bo i jako drużyna wysoko mierzyliśmy. Źle bym się czuł, gdyby okazało się, że wpadka na Biegu Konstytucji to nie był tylko incydent i ponownie bym zawiódł, tym razem nie tylko siebie, ale i kolegów. Czułem przecież, że może coś pójść nie tak, a mimo to podjąłem ryzyko i nie odstąpiłem miejsca. Na szczęście osiągnięty wynik pozwala odetchnąć z ulgą. Mimo turbulencji w ostatniej fazie przygotowań to było miękkie lądowanie. Za rok mam nadzieję wszyscy wracamy jeszcze silniejsi.

2015.05.07-8  XII EKIDEN WARSZAWA NIELSEN POLSKA A: 2:51:07, NIELSEN POLSKA E – THE BIEGAŻE 03:30:13, NIELSEN POLSKA B: 3:33:57, NIELSEN POLSKA F – THE GRIZZLIES: 3:43:38, NIELSEN POLSKA D: 3:44:04, NIELSEN POLSKA C: 3:45:18

Więcej zdjęć:

Ostatnie przetarcie

      Podobnie, jak w zeszłym roku, tak i tym razem ostatnim przetarciem przez zbliżającym się wielkimi krokami Ekidenem, czyli maratonem sztafet był dla mnie Bieg Konstytucji. Rok temu udało mi się tu pobić życiówkę (21:38), co tylko utwierdziło mnie wówczas w przekonaniu, że wybierając siebie do składu naszej najlepszej firmowej drużyny dokonałem dobrego wyboru i na to miejsce w tej drużynie zdecydowanie zasłużyłem. W tym roku miało być podobnie. Poziom naszego firmowego biegania znacznie się podniósł. Pojawiło się kilka nowych twarzy, inni też stali się dużo lepsi. To sprawiło, że i poprzeczka została zawieszona dużo wyżej. Mimo wszystko postanowiłem powalczyć podporządkowując wiosenne treningi pod dystans 5km. Wydawało się, że jestem na jak najlepszej drodze. W końcówce marca na Parkrun Praga udało mi się poprawić swój rekord (21:18). Dwa tygodnie później również na Parkrunie udało się urwać kolejną sekundę, a czułem, że był jeszcze zapas. Wynik ten jak się okazało dał mi kwalifikację do naszej najlepszej drużyny. W ogólnym rozrachunku udało mi się pokonać Dawida (21:20), oraz Krzyśka (21:27). Decydowały więc naprawdę sekundy. Wydawało się więc, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Dzisiejszy bieg podobnie, jak rok temu miał być przysłowiową kropką nad „i’. Tak się jednak nie stało.

      Miejscem, które gościło uczestników Biegu Konstytucji był po raz kolejny Stadion Legii. Start tuż obok na pobliskiej Agrykoli. Celem minimum, jaki postawiłem sobie na ten bieg to 21:30. Po cichu liczyłem, na poprawę życiówki sprzed dwóch tygodni. Bałem się jednak, że plany te pokrzyżuje pogoda. Od rana było bardzo ciepło, a z za chmur przebijało się słońce. W końcu wystrzał startera i ruszyliśmy. Pierwszy kilometr zgodnie z planem około 4:10. Potraktowałem to jako dobry omen, zwłaszcza, że biegło się całkiem dobrze. Drugi kilometr już trochę wolniej – 4:20. Chwilę potem chyba najważniejszy moment tego biegu, czyli sławny już stromy podbieg na Agrykoli. To właśnie w tym miejscu zapadają rozstrzygnięcia. To tutaj można wszystko wygrać, jak i wszystko stracić. Biegło mi się bardzo ciężko. W pamięci przywoływałem momenty sprzed roku, gdzie też strasznie się tu męczyłem, a na samym końcu wyszedł z tego całkiem ładny wynik. Motywowało mnie to. Gdy pokonałem już ten podbieg liczyłem na ponowny przypływ energii i, że znowu będę mógł przyspieszyć. Długo jednak ten moment nie następował. Przestałem już nawet spoglądać na zegarek. Dopiero w końcówce, gdy rozpoczął się ostatni zbieg moje tempo znacząco wzrosło. Tuż przed ostatnim zakrętem zerknąłem na czas. Nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem. Mijała właśnie 22 minuta biegu, a do mety jeszcze ze 100 metrów. Sprężyłem się jeszcze ostatni raz i wbiegłem na metę finiszując. Nie tak to miało wyglądać. Dramat. Ten bieg miał wszystko przypieczętować, a po biegu pojawiło się więcej znaków zapytania, niż odpowiedzi. Trudno powiedzieć co się stało. Czy to chwilowa jednorazowa słabość, czy też formę zgubiłem gdzieś w połowie Półmaratonu Posejdona w Atenach? Nie tryskałem energią od rana, ale nie czułem się też jakoś źle. Może pogoda? Może ciężkie ostatnie weekendowe treningi? Nie wiem, a nie ma czasu na szukanie odpowiedzi.  Ekiden już w sobotę. Chyba czekają mnie duże dylematy i ciężkie decyzje…

2016.05.03 Warszawa 5km:  XXVI BIEG KONSTYTUCJI – 22:15